How’s it going?

Dag 6 (21 november)

Ook vandaag werden we weer wakker. Het leek erop dat de zon scheen, maar dit veranderde snel in het weerbeeld van de afgelopen paar dagen. Jawel regen. Gauw ontbijtje gemaakt, onze spullen gepakt en gelukkig deze keer niets vergeten (behalve de tijd)!

Vandaag begon de dag bij Aratiatia Rapids (om 10/12/14/16 uur is daar een spektakel te zien). 5 voor 10 stonden wij paraat nadat we al crossend moesten ontcijferen hoe we in godsnaam moesten rijden. Er werd een sluis van een enorm stuwmeer open gezet, wat resulteerde in een natuurlijke wilde rivier in Taupo (Waarschijnlijk had je hier gewoon bij moeten zijn, maar dit was wel gaaf om te zien). Vlakbij zijn de Huka Falls, waarbij er zo’n 220,000 liter water per seconde zich tussen de rotsen wurmt. Ook kun je hier met speciale powerboats over de Huka Falls crossen.

Ook hadden we het goeie idee om de Taupo markt te bezoeken. Eenmaal aangekomen waren ze heel de boel al aan het opruimen (vanwege het slechte weer waarschijnlijk). Hierna even boodschapjes gedaan en doorgereden naar Tongariro National Park. Op de camping nog Nederlanders tegengekomen en 2 meiden uit Zweden. Zij waren begonnen in het zuidereiland dus mooi even wat tips uitgewisseld. Ook hebben we eindelijk onze fles drank opengemaakt, waarschijnlijk merk je er niets van tijdens dit prachtverhaal (thanks to autocorrectie).

Dag 7

Eigenlijk hadden we vandaag de Tongariro Alphine Crossing op de planning staan. Dit is blijkbaar de beste eendaagse hike in Nieuw-Zeeland. Helaas werd ons afgeraden om de hike te doen ivm het weer. Het weer ziet er morgen wel gunstig uit, dus we hebben alvast de shuttlebus geboekt. Vervolgens zijn we naar het Visitor Centre gegaan om de mogelijkheden te bekijken voor vandaag (zodat we er een beetje in kunnen komen voor morgen, 7 uur durende hike!). Uiteindelijk hebben we een hike gedaan van zo’n 2,5 uur naar de Taranaki Falls. Na een uurtje kwamen we een zielig watervalletje tegen (wel mooi!), en dachten ‘Serieus, is dit het nou?’ Gelukkig lag dé waterval een half uurtje later op ons te wachten. En het allerfijnste was, dat er weer een zonnetje vanaf kon in de middag.

Iedereen is super vriendelijk, en vragen altijd: ‘how’s it going?!’ Maar voordat wij kunnen antwoorden zijn ze allang doorgelopen. Blijkt dus gewoon een andere manier om ‘Hallo’ te zeggen... Wij hebben ‘m ook maar toegevoegd in ons vocabulaire hier.

We hadden een rustig en alcoholvrij avondje op de planning. Nu blijkt maar weer dat je zoiets niet kan plannen want ‘s avonds raakte we aan de babbel met moeder en dochter uit Groningen. Gezellig mee bier gedronken (die van ons was op, aangezien de dichtstbijzijnde supermarkt die bier verkocht 45 min rijden was). Ook konden we de flessen sterke drank op tafel zetten, zodat ze misschien wel opraken. Wijn en bier geeft toch ‘t meeste plezier;)! Weer een hoop tips van het zuidereiland meegekregen dus was echt top.

Dag 8

Wat een koude en korte nacht. Blijkt dat Mickey het dakraampje vergeten was dicht te doen, wat een slome. Om 6 uur ging de wekker voor de helse tocht en stonden we op als twee ijspegeltjes.

Om 8 uur gingen we met de shuttlebus richting Mount Doom (ofwel het Tongariro gebergte). We hadden echt super geluk met het weer, ongekend blijkbaar. Het was de twee regenachtige dagen wel waard om te wachten voor deze “hike” van 19,4 km. Jezus, wat een tocht van bloed, zweet en tranen en natuurlijk een hoop gelach. Weer veel te veel bagage bij, die we gewoon 7,5 uur lang mee moesten zeulen. Ze zeiden bij het Visitor Centre namelijk dat je echt handschoenen, muts, dikke wollen kleding etc. Mee moest nemen.. Nouja, dat hadden wij niet bij maar wel alles dubbel (voor het geval dat het zou gaan regenen). Alleen boven op de berg was het best koud door de windsnelheid van 80 km/h. Op sommige plaatsen lag er zelfs nog sneeuw, waar we ook een stukje overheen zijn gegaan. Natuurlijk ben ik tijdens de klim naar boven ook weer uitgegleden in de modder. Dacht je het ergste gehad te hebben, kon je vervolgens zandhappen tijdens de afdaling. Als souvenir hebben we nu 2 paar schoenen vol met zand en vulkaanrestjes. Er kwam geen eind aan de steile afdaling (zeker 10 km lang), dit hadden we echt zwaar onderschat. Nu loop ik er bij als manke Jetje omdat ik al voor de bergtop m’n kuitspier verrekt had. Maarja, je moest gewoon door, of je nou wilde of niet.

Het was super mooi, de uitzichten en de klim zelf ook. Nu hebben we besloten om de route morgen vanaf het eindpunt naar de start te nemen. Nee, grapje.. één keer en nooit meer. Als je een goede conditie hebt, dan is het zeker een aanrader:P!

Nu staan we in Whanganui op een campingplaats die aan de zee grenst. Morgen gaan we meer naar het zuiden, richting Wellington. Daar willen we een kleine hike (ofja alles is nu kort vergeleken met vandaag) doen naar de Pinnacles, als de spierpijn tenminste meevalt. Woensdag waarschijnlijk een dagje Wellington en donderdag de ferry naar het Zuidereiland!

XX