OMG, we did it!

Dag 13 (28 november)
Waajooooo. Het is zover. We gaan Skydiven. We zijn al vroeg wakker en nemen maar ‘n licht ontbijtje voor de zenuwen. Niet dat we alles uitkitsen in de lucht;)! Het is een prachtige dag, het zonnetje schijnt.

Eenmaal aangekomen bij Abel Tasman Skydive zien we al een aantal mensen uit de lucht vallen. Eigenlijk waren we nog niet echt zenuwachtig, totdat we de formulieren moesten invullen – dead, injury, non suability - We kregen een instructievideo te zien waardoor we toch weer enthousiast werden. Het duurde ons veel te lang, we wilden de lucht in en gaan springen! Of niet.. De pakken werden aangetrokken inclusief muts en bril. Toch maar even nagevraagd of alles echt goed vast zat, waardoor hij toch alles nog even net iets strakker aantrok. Pfiej, gelukkig, komen we goed weg!

Ook hadden we allebei een cameraman die een (ge-wel-dig, ahum) filmpje van ons gemaakt heeft. Allereerst een klein interview vooraf, tot en met de landing. Mickey was haantje de voorste want die wilde mij natuurlijk wel zien landen.. Het vliegtuigritje was alleen al een ervaring op zich. Eenmaal aangekomen op hoogte (13.000 ft) ging de deur open. WOW, fucking hoog. Mickey zat meteen aan de deur en had een topuitzicht. Mickey hing al als een halve banaan uit dat vliegtuig, en toen moest de cameraman ook nog even op z’n dooie gemak uit dat vliegtuig klimmen voor de beste shots. Toen was het moment daar.. Het voelt alsof je uit een vliegtuig valt hahahah. Je gaat zo hard en je ziet zoveel dingen tegelijk en kan eigenlijk niet nadenken. Mickey: ‘Het dikste wat ik ooit gedaan heb!!’. En toen was het mijn beurt, vooral niet naar beneden kijken (zie foto’s). De eerste secondes roep je (zonder geluid): WOOOOOOOOOOOOO. Dan vergeet je dat je je lichaam als een halve banaan moet houden, waardoor je met je benen finaal de verkeerde kant in vliegt. Toen de benen eenmaal gehaakt waren mocht je, wanneer de instructeur het zegt, je armen open doen. Bij Mickey ging dit wel vrij vlot maar bij mij duurde dit wel 5 schouderklopjes, oeps. Ik liet maar niet los.. Vervolgens kun je in de reclame van de hamsterweken bij de Appie. Je wangen gaan zo op en neer, echt schrikbarend wanneer de foto’s en video terugziet. Ook ben ik bijna m’n tong kwijt geraakt, zo in de lucht ’n tong uitsteken wil niet echt vlotten :p. Je vliegt met 200 km/h naar beneden en als eenmaal de parachute open gaat ben je echt een opgelucht mens. Nog een aantal spinnings van links naar rechts tot de fatale landing. Iedereen landde natuurlijk netjes en pijnloos maar nee hoor, Britt Janssen doet het anders. De instructeur, ikzelf en de gene die ons op zou moeten vangen beneden lagen languit op de grond. Maar wauw, wat was dit een geweldige ervaring.

Toen de adrenaline eenmaal gezakt was, konden we onze rit weer voortzetten richting Westport. Onderweg zijn we gestopt bij Murchison. Daar hebben we de Johnny’s Creek Hike gelopen. Dit is een hike door de jungle naar een rotswand die na een aardbeving in 1929 helemaal verwoest en afgebroken is. Heel het bos is groen, alle bomen zitten onder het mos en we moesten over een riviertje heen door middel van stenen. Echt ’n bos waar iets van de LOTR opgenomen kan zijn. Daarna zijn we doorgereden naar de Maruia Falls, mooie waterval. De weg richting Westport was regenachtig en daar hebben we ook maar meteen overnacht.

Dag 14
De dag begon gelukkig lekker zonnig (hadden we niet verwacht na gister). ’s Ochtends hebben we naar Cape Foulwind gelopen waar een zeehondenkolonie te zien zou zijn. Hele mooie wandeling langs de kust, waarbij je ook goed verbrand als je je eigen niet insmeert. Eenmaal aangekomen bij de ‘kolonie’, blijkt dit een kolonie van 15 zeehonden. We wisten niet dat een kolonie zo klein kon zijn, maar wel super gaaf om te zien. De mannetjes zijn ook echt zeker 5 keer zo dik, lui, groot als de vrouwtjes. Ook zag je een paar zeehondenpuppy’s.

Vervolgens hebben we de Great Coast Road afgereden met een aantal stops. Echt een super mooie route langs de kust, met blauwe zee, kliffen, groene bossen, witte stranden en hoge bergen met sneeuw op de toppen aan de andere kant. Zoiets zie je echt alleen hier waarschijnlijk. Nog een korte hike (The Human Track) naar de kust gelopen, prachtig uitzicht. Helaas geen pinguïns gezien, ook geen dolfijnen overigens. BOEE!! Hierna zijn we gestopt bij de Pancake Rocks en de Blowholes. Hele mooie rotsformaties die op gestapelde pannenkoeken lijken, met een super wilde zee ertussendoor. Uit de blowholes komt zeewater gespoten doordat het zo hard naar boven wordt gedrukt. Super indrukwekkend om te zien.

Laat in de middag hebben we de Swingbridge (over stunning blue water, ahum) in Hokitika Gorge bezocht. Het water zou er zo blauw moeten zijn dat het gephotoshopt lijkt. Bij ons was het water toch vrij grijs. Wel een hele aparte kleur, maar niet stunning blue. Ook hing er weer een leuke hangbrug overheen waar we lekker op hebben gesprongen!

’s Avonds komen we er op de camping in Hokitika achter dat onze borden, mokken en messen nog op de andere camping liggen.. Ra ra hoe kan dit? Een mooie camping die grenst aan een Glowworm Dell, soort gang tussen de rotsen en bomen. ’s Avonds laat met een zaklampje op zak op zoek gegaan naar de gloeiwormen. Yes, ze zaten er nog steeds! Daarna onze avond afgesloten op het strand tussen de miljoenen sterren. Echt, wij hebben nog nooit zoveel sterren bij elkaar gezien. Blijkbaar kun je in de nacht de Melkweg zelfs zien met het blote oog. Dit hebben we helaas niet gered, het was ZOOO koud.

Dag 15
In Hokitika ligt Lake Kaniere. Een meer met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Daar hebben we een prachtige waterval bezocht. Doorgereden naar Franz Josef (2 uur rijden), waar we even ergens gestopt waren om een foto van de bergen te maken. Stopt d’r een local die ons een boekje geeft voor helikoptervluchten over de Gletsjers. We zouden zelfs ’n leuke korting krijgen als we dit vandaag zouden doen ivm met het slechte weer aankomende dagen. Wij dachten nee, liever niet. Vorige week is er nog een helikopter neergestort.. Omdat wij wel van een vrije val houden, dachten we ineens: ‘Waarom ook niet?’, ‘Geld moet rollen, en we zijn er nu toch’. En daar gingen we 20 minuten later! Ook echt weer een super ervaring!  Vanuit een helikopter een super uitzicht hebben over de bergen en gletsjers (Mt. Cook, Mt. Tasman, Franz Josef Glacier en zelfs over stukken heen gevlogen waar de scene ‘Lighting of the Beacons’ (LOTR) opgenomen is). Helaas ging dit ook weer razendsnel voorbij.   

Omdat we de gletsjers ook nog per wandeling wilde zien hebben we een hike in Franz Josef en in Fox Glacier gedaan om de verschillende gletsjers te bewonderen. Helaas kon je niet erg dichtbij komen doordat het super gevaarlijk was door de vele regenval, smeltwater, afbrekende rotsen etc.

Nu zijn we beland in het plaatsje Haast en morgen gaan we richting Wanaka en Queenstown. Met Mickey zijn verjaardag (2 december) willen we natuurlijk wel in een bruisende stad zitten!
 

That’s all Folks!